Jazz als levensgevoel

Bij het einde van ‘Jazzism’

Jazz trok mij aanvankelijk aan door de sfeer die opsteeg uit oude jazzfoto’s met coole poses, glimmende instrumenten en opkringelende sigarettenrook. Al die prachtige zwart-witte hoezen van Blue Note. Maar ook de romantiek van donkere jazzcafés vol in het zwart geklede bezoekers sprak tot mijn verbeelding, plekken die werden gefrequenteerd door bewonderde dichters van de Beweging van Vijftig. Daarbij kwamen de levendige verhalen waarin jazzartiesten als romanpersonages optraden, onmaatschappelijk en vol vrijheidsdrang, verhalen over drugs, drank, louche hotels.

Ik begon naar de muziek te luisteren. Miles Davis, Chet Baker, Herbie Hancock en Wayne Shorter waren geweldig. Mijn voorkeur ging vooral uit naar de fusion van de jaren zeventig, waarin de vrijheid van jazz vermengd was met de structuur van pop, rock of funk. Genres waarmee ik was opgegroeid en die mijn muzikale smaak hadden gevormd. Bebop werkte met zijn razende en knerpende solo’s vaak op mijn zenuwen. Swing klonk mij weer te bezadigd. En er was nog zoveel meer.

Jazz Magazine en Jazzism
Dat vond ik in de jazzbladen, ik las Jazz Magazine en Jazzism. Hierin werd ruim aandacht besteed aan allerlei moderne soorten jazz, zoals modern creative en andere mengvormen, zoals jazz met elektronica. Muziek die verder ging waar de klassieke fusion was opgehouden. Ik ontdekte bands als e.s.t., The Bad Plus en Phronesis, artiesten als Nils Petter Molvaer en Bugge Wesseltoft. De Blue Note-albums bleven in de kast staan. Jazz was veranderd, maar gebleven was het levensgevoel. Nog steeds draaide jazz om groove en improvisatie. Om vrijheid. Het bleef een vernieuwend en spannend genre.

Tot mijn verdriet fuseerden Jazz Magazine en Jazzism. Een verarming. Ik nam een abonnement op Jazzism. Naar elk nieuw nummer keek ik reikhalzend uit. Het was ‘mijn blaadje’, vol boeiende informatie en prachtige foto’s. Een vlucht uit het stressvolle dagelijkse bestaan. Later ging ik zelf over jazz schrijven. Over mijn eigen soort jazzmuziek. Eerst alleen voor online jazzmagazine Jazzenzo. Ik bezocht concerten en ontmoette backstage jazzmusici. Heel inspirerend. Daarna had ik de eer recensies en artikelen te schrijven voor ‘lijfblad’ Jazzism.

Aderlating
Helaas is aan dat laatste een einde gekomen. Deze week werd bekend dat Jazzism om financiële redenen moet stoppen. Een aderlating voor de jazzwereld, die al klein is en het van dit soort media moet hebben. Het cultuurlandschap is schraler geworden. Met een kabinet aan het roer dat subsidies en hoge cultuur als verdacht beschouwt, zag de toekomst er al somber uit. Te hopen valt dat jazz blijft leven en jazzliefhebbers – tegen de keer in – jazz als levensgevoel weten te behouden.