Een klas verwende kinderen

Net als veel Nederlanders kon ik mijn oren gisteren niet geloven toen het Adviescollege Stikstofproblematiek rapport uitbracht. De natuur wordt (eindelijk!) voorop gesteld. Dat dit uit de mond van VVD’er Remkes kwam, maakte het advies nog geloofwaardiger. Het is wat je van de premier had moeten horen en wat in de Troonrede had moeten staan.

De titel van het rapport, ‘Niet alles kan’, moet iedereen met gezond verstand volstrekt normaal hebben geklonken. Dat niet alles kan, is een inzicht dat bij elke opvoeding hoort, hoewel het ook een vervelende moralistische stoplap kan zijn. Dat is wat betreft de uitstoot van stikstof in ieder geval niet zo, omdat het om een groot maatschappelijk probleem gaat.

Lees verder “Een klas verwende kinderen”

De portemonnee

Op Prinsjesdag wordt dikwijls geturfd hoe vaak een bepaald woord in de Troonrede viel. Zo was het woord ‘toekomst’ maar liefst elf keer te horen. ‘Brexit’ maar één keer. Het woord dat mij op deze dag altijd het meest opvalt, is ‘portemonnee’. Prachtig overigens dat dit ouderwetse accessoire als zinnebeeld blijft voortbestaan.

Het gaat de derde dinsdag van september, behalve over stomvervelende tradities en aapjes kijken, natuurlijk over de begroting, over geld. Aan de andere kant krijg je ook een heel blabla-verhaal over ‘de visie’ van het kabinet op de samenleving. Elke keer hetzelfde deuntje en van een stuitend lagereschoolniveau. Alsof de Troonrede uitsluitend gericht is aan domoren. Het gaat dan vooral over wat ‘ons’ allemaal verbindt. Dat er zoveel vrijwilligers zijn. Die kosten in ieder geval geen geld. Wat mensen vooral gemeen hebben, is dat ze in de eerste plaats bezig zijn met hun portemonnee. Vandaar dat dit woord zo vaak valt.

Lees verder “De portemonnee”

Het verdoemde roken

Het is ongelofelijk knap waartoe een klein land als Nederland in staat is. Zo is het de op een na grootste exporteur van landbouwproducten ter wereld (na de enorme VS) en zelfs de grootste als het om chemische drugs gaat. Elke week staat er in het zuiden van het land wel een container leeg te lekken. Van de daders ontbreekt elk spoor.

De politiek doet hier weinig tegen. Pillengebruik wordt, net als het roken van hasj, oogluikend toegestaan. Op techno-feesten staan twintigers en dertigers stijf van de chemicaliën uren op en neer te springen. Ook met de met lachgas gevulde ballonnen waaraan de jongste jeugd lurkt weet men geen raad. De wet moet eerst aangepast worden. In andere landen lachen ze hier niet mee, zoals twee pillenverkopers in Roemenië ervoeren.

Lees verder “Het verdoemde roken”

De meelijwekkende grasrobot

Vooruitgang heeft in onze tijd vooral te maken met gemakzucht: winkelen vanuit je luie stoel, iets op kunnen zoeken in plaats van het te moeten onthouden, inchecken zonder een kaartje te hoeven kopen, betalen met je telefoon. Steeds wordt er iets verzonnen waardoor we minder kracht hoeven te verzetten. Wie dit soort ontwikkelingen niet normaal vindt – eerder een uiting van decadentie – blijft zich verbazen over wat de vooruitgangsidioten nu weer hebben verzonnen.

Bijvoorbeeld de grasrobot of robotmaaier die je in steeds meer tuinen zijn eenzame rondjes ziet draaien. De eerste keer dat ik er een zag, was een bevreemdende ervaring. Nauwelijks merkbaar schuift de machine autonoom over het gras. Je begrijpt dat hij het gras maait.

Lees verder “De meelijwekkende grasrobot”

Wat heet

Het was vandaag de heetste dag in Nederland ooit gemeten. Ergens werd het 40.7 graden. Voor het eerst temperaturen boven de veertig graden, vermeldde Teletekst. Alsof we hier net zo blij mee moesten zijn als met de eerste mens op de maan. De hele dag worden records gebroken en het lijkt of er een wedstrijd gaande is: waar wordt het vandaag het warmst? Wint Eindhoven het vandaag weer van Gilze-Rijen? Is er een runner up? Aan Arcen, vorig jaar de heetste, denkt niemand meer. Het weer is deel gaan uitmaken van onze prestatiemaatschappij. Commerciële weerstations doen er op hun sites nog een graadje bij.

Lees verder “Wat heet”

Jazz als sfeermaker

Jazz is grotestadsmuziek. Onverwoestbaar zijn de beelden van de rokerige jazzkelders uit de jaren vijftig, ook als je die tijd niet zelf hebt meegemaakt. Voor degenen die zich deze nog wel kunnen herinneren hebben ze de sfeer van jazz voor hun leven bepaald. De romantiek van die tijd stijgt op uit gedichten van Lucebert en Remco Campert, zoals bekend beiden grote jazzliefhebbers. Gelukkig bestaan er nog steeds sfeervolle jazzcafés en podia, ook al zit de hand voortdurend om de subsidiekraan, klaar om deze dicht te draaien. Hiphop en techno zijn de nieuwe grotestadsmuziek. Persoonlijk zie ik daar de romantiek niet van in, maar dat kan aan mij liggen.

Zie volledige column