De redding (een zkv)

In memoriam A.L. Snijders (1937 – 2021)

Op een stralende ochtend hees ik mij in mijn wielrenkleding. Het leek daarin altijd alsof je niets aan had, om nog sneller over ’s heren wegen te kunnen gaan. Ik had een sportfiets met recht stuur gekocht, omdat ik ook nog om mij heen wilde kijken. Er valt bij mij in de polder zoveel te zien. Ondanks de intensieve veehouderij.

De zachte lucht spoelde om mij heen. Ik werd gepasseerd door een bejaarde op een e-bike en een woeste motorrijder, benzinelucht vulde mijn neus. Even later kwam het bestelbusje van Henk Aast, uw loodgieter – ik kon het nog net lezen –  mij in vliegende vaart voorbij. Het deerde mij deze keer allemaal niet: dit leed was meteen weer geleden. Ik vervolgde mijn tocht.

Volstrekt onnodig controleerde ik of mijn telefoon nog in mijn wielrenhemd stak. Ik had die ochtend namelijk een ander, veel belangrijker doel dan het strekken van mijn stramme ledematen. Ik wilde foto’s maken van de plekken waar de naburige gemeente windmolens en zonneparken had bedacht. Als in een nachtmerrie zag ik mijn geliefde, vredige, groene polder veranderen in een geïndustrialiseerd landschap. Met maaiende zeisen van wieken en tientallen zerken van zonnepanelen waar vogels en vlinders verdwaasd boven vlogen.

Dit moest ik voorkomen. Dit moest op Twitter! Grimmig parkeerde ik mijn fiets in de berm. Het landschap werd doorsneden door een spoorbaan. Om het beste perspectief te hebben, betrad ik de onbewaakte overweg. Net op dat ogenblik begonnen de alarmbellen te rinkelen.

Ik bleef in mijn telefoon kijken voor het mooiste panorama. Met de kerktoren precies in het midden. Pas op het laatste moment richtte ik mijn blik naar het spoor waar de trein aan kwam razen. Het bleek een goederentrein. Nahijgend van schrik zag ik een eindeloze rij massieve, loodgrijze wagons voorbijtrekken.

Wat ik niet allemaal over had voor de Schoonheid! Ik zag de lelijke trein aan de horizon verdwijnen. De vrede was weer teruggekeerd.