Onnodige ophef rondom de Boekenbon Literatuurprijs

Op de shortlist van de Boekenbon Literatuurprijs (voorheen de AKO Literatuurprijs) staan vier mannen en één vrouw. Vroeger was me dat niet opgevallen. Ook hield ik me nooit bezig met de vraag of de Vlamingen wel voldoende vertegenwoordigd waren. Nu voelde ik me bijna opgelucht: geen spoor van de politieke correctheid die met name de cultuursector teistert (zie bijvoorbeeld het subsidiebeleid van de Raad voor Cultuur). De jury bestaat weliswaar voor twee derde uit man, maar is benoemd door een stichting die wordt aangevoerd door een vrouw. Niets aan de hand dus.

Tegelijk was ik niet verbaasd over de verontwaardiging die losbarstte over de ondervertegenwoordiging van vrouwen in de lijst. De Stichting Jaarlijkse Literatuurprijs, die over de boekenbonprijs gaat, kreeg meteen politiek correct Nederland over zich heen. Voorzitter Winnie Sorgdrager verdedigde zich met het terechte argument dat het bij de keuze om literaire kwaliteit gaat en niet om ras, geslacht of seksuele voorkeur. Dat de lijst uit vier mannen en maar een vrouw bestaat is dus toeval. De Stichting is onafhankelijk en maakt dit predicaat dus gewoon waar.

Lees verder “Onnodige ophef rondom de Boekenbon Literatuurprijs”

Mulisch’ werkkamer

Hij is even weg
de boeken staan keurig recht
de jad op zijn bureau wijst verre woorden aan

je mag hier wachten
rook gerust een pijp
maar kom verder nergens aan

de tijd is stilaan vernietigd
het horloge symbool van eeuwigheid
goden staren je aan

een tombe zonder lijk
de sleutel die erop past
hoort in het glas.